Παραγωγή: Cricos productions

Τεχνικοί ήχου: Γιώργος Κορρές-Γιώργος Κολεβέντης

Φωτισμοί: Ανδρέας Κούρτης

Συνεύρεση, συγκίνηση και μέθεξη: αυτές είναι οι τρεις λέξεις που χαρακτηρίζουν τις δύο συναυλίες που πραγματοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος στο Μέγαρο Μουσικής. Μια ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» κράτησε την ανάσα της για περίπου δύο ώρες, απόλαυσε την ολοκληρωμένη δουλειά («Σταυρός του Νότου» & «Γραμμές των οριζόντων») πάνω στον ποιητή Νίκο Καββαδία και καταχειροκρότησε τον μεγάλο μουσικοσυνθέτη. 

Μετά από απαίτηση του κόσμου που δεν κατάφερε να εξασφαλίσει μια θέση σε αυτές τις δύο μοναδικές συναυλίες του, προστίθεται μία ακόμα, με τους ίδιους συντελεστές, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου αυτή τη φορά, στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού το Σάββατο 29 Ιουνίου.

Να τονίσουμε ότι δεν προγραμματίζονται άλλες συναυλίες του το καλοκαίρι του 2019

«Από το 1933 που εκδόθηκε η πρώτη  ποιητική συλλογή του Νίκου Καββαδία  μέχρι τον θάνατό του (1975), η συντριπτική πλειονότητα της φιλολογικής κριτικής θεωρούσε τον Καββαδία μη σημαντικό ποιητή. Στην καλύτερη περίπτωση τον θεωρούσαν ελάσσονα ποιητή που μιλάει για τη θάλασσα, για τη ζωή των ναυτικών, για τις πόρνες στα λιμάνια και για τα πλοία με τα οποία ταξίδεψε. Και βεβαίως τον υποτιμούσαν ως ποιητή της ομοιοκαταληξίας (στιχοπλόκο τον είπαν κάποιοι) όταν η μοντέρνα ποίηση ήταν στο ζενίθ σε ευρωπαϊκή κλίμακα.

Δεν κατάλαβαν ότι ο Καββαδίας χειρίζεται τη ρίμα μ’ έναν εντελώς προσωπικό τρόπο. Ότι υπάρχουν ρίμες που ακόμα και στο ίδιο ποίημα εναλλάσσονται ελεύθερα χωρίς συγκεκριμένο τρόπο. Δεν είδαν ότι ο εσωτερικός ρυθμός στην ποίησή του είναι πιο σημαντικός από τον ρυθμό που προκύπτει απ’ το ιαμβικό ή το τροχαϊκό του μέτρο. Δεν μίλησαν ποτέ για την κατάργηση του παραδοσιακού τρόπου αφήγησης και για την ιδιότυπη διαδοχή συνηθισμένων και ασυνήθιστων εικόνων που σπάει την αυστηρή λογική αλληλουχία δημιουργώντας μια σαφή εξπρεσιονιστική διάθεση.

Κι έπειτα στις ξέρες του Ακορά
τσούρμο τ’ άγριο κύμα να μας βγάλει
τέρατα βαμμένα πορφυρά 
με φτερούγες γλάρων στο κεφάλι

Η θάλασσα, το πλοίο, το ταξίδι, τα λιμάνια, είναι το πεδίο που χρησιμοποιεί ο Καββαδίας για να πει άλλα πράγματα πολύ σημαντικά και διαχρονικά. Λέει στη Βάρδια (1954) την περίφημη φράση “λυπήσου αυτούς που δεν ονειρεύονται” και δεν εννοεί μόνο τη φυγή από τη βάρβαρη πραγματικότητα, αλλά αναφέρεται κυρίως στην ανάγκη να ονειρευτούμε για να πάμε σε μια άλλη κοινωνία στην οποία ο άνθρωπος θα αυτοπραγματωθεί. Και για να γίνει αυτό συμπληρώνει “χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.” Είναι αυτό απλώς μια ωραία εικόνα; Όχι κατηγορηματικά. Είναι η Παραίνεση του Ποιητή προς τους Νέους να ξεπεράσουν τις καταγεγραμμένες τους ικανότητες, να ξεπεράσουν τα όριά τους και να κατακτήσουν το αδύνατο. Μήνυμα αντίστοιχο με αυτό του Τσε Γκεβάρα και των φοιτητών του Μάη του ’68. “Είμαστε ρεαλιστές. Ας κατακτήσουμε το αδύνατο.”

Αυτά ακριβώς αποκάλυψε η μουσική μου και είμαι ιδιαιτέρως ευτυχής που ο Καββαδίας πήρε τη θέση που του αξίζει στην ελληνική ποίηση. Κυρίως γιατί αγαπήθηκε από τους νέους τριών γενεών και είμαι σίγουρος ότι αυτό θα συνεχιστεί και στο μέλλον.»